Ahmedabad & Bundi 25-29/09

Een 'Sleeperbus' is veel beter gerief dan een zitbus! Je krijgt je eigen slaapcompartimentje, dat weliswaar 20cm te kort is voor de groot uitgevallen Homo Europeus Sapiens Sapiens, en je kan de slaap vatten.
We hadden ons al voorbereid om opnieuw de 'echte' Indische wereld binnen te stappen maar Ahmedabad komt toch een beetje over als een schok. Terug gezeur aan je hoofd over "Rickchaws", "Very cheap places", "Very nice shops with so many things!" en "Witch country sir?". Algauw wordt je terug bikkelhard en laat je door “Boe!” te zeggen je gevolg achter je zodanig schrikken dat ze struikelen en de immens drukke baan op tuimelen! Het maakt allemaal deel uit van Het harde leven van de Rugzakker in India.
Een bezoek gebracht aan de plaats waar de Mahatma Ghandi zijn snode plannen smede om India te bevrijden van kommer en kwel en ons buik compleet zwanger gegeten in een overheerlijk restaurant alginds.
Een beetje later is het tijd voor de trein naar Kota.
Op de trein worden we geamuseerd door een zeer vermoeiende maar interresante 30-jarige, ongehuwde man en zijn twee vrienden die nog thuis wonen en zodanig gefortuneerd zijn dat ze de ganse dag niets doen dan feestjes bouwen en het land doorreizen. Ze leren ons tot 10 tellen!

Ek
Do
Tien
Chaa
Pansh
Chee
Saat
Aat
Noo
Dus

We komen aan in Kota, het is 5 uur ‘s ochtends en we worden overspoeld door rickchawdrivers die ons persee met zen allen in hun karretje willen krijgen om ons naar het busstation te brengen. Alwaar we de bus moeten nemen naar Bundi. Helaas, pindakaas is hun vraagprijs veel te hoog en zoals het spreekwoord zegt: “Als rickchawsdrivers niet redelijk zijn, neemt hun prooi gewoon de trein!” gebeurde het dat we voor 18 roupees met zen tweeen naar Bundi reizen…


Bundi is een klein stadje (88.000 inwoners) en is echt terug Rajasthan. Veel kleuren, een paleis van de Maharaja, de bijbehorende oude stadsomwalling, smalle straatjes en veel mensen. Nog niet zo toeristisch en dus niet zoveel plakvliegen.
De volgende dag worden we met nog 6 andere vreemdelingen uitgenodigd voor een toer in de omliggende streken. Het zal ons niets kosten en we staan de volgende dag zelfs in de krant! Het is namelijk ‘World Tourist Day’ en daar wil het dorpje gebruik van maken voor positieve publiciteit. Voor het leuke deel van start kan, is er het officiele gedeelte. De top-20 van meest belangrijke mensen in Bundi heeft een speech voorbereid in het Hindi en geniet met grote teugen van de aandacht die hen te beurt valt.
De grotschilderingen (15.000 jaar oud) en de waterval (met meute aapjes) die we daarna voorgeschoteld krijgen, vallen beter in de smaak.
Het guesthouse waarin we blijven is het beste dat hier is en het contact met de gasten is beter dan ooit tevoren.

Deze avond nemen we de bus naar Kota en daarna de nachttrein naar Delhi.
Tis bijna voorbij…een traantje rolt van ons wang.
Ik hoop dat ik de zorgeloosheid van de laatste twee weken kan meenemen.
Toen ik een paar dagen geleden mails begon te krijgen over het lessenrooster van tschool, kroop ik gedwee terug in de vertrouwde schelp van nagelbijten, schuldbesef en een onverklaarbare drang om niet stil te staan.

Het is toch niet alles, die westerse mentaliteit.

Ahmedabad-Rajkot-Diu 18-24/09

Beste bloggertjes! Alweer een nieuwe episode in het spannende reisverhaal van de 'The Stinkpanthers"!

In de trein van Udaipur naar Ahmedabad komen twee Indische veertigers (correct Nederlands is blijbaar 'Indiase', ik vind niet dat het klinkt dus vergeef me mijn onjuist taalgebruik) bij ons zitten nadat ze me een lege fles Smirnoff hadden zien weggooien. Het is zo dat er in Gujarat een alcoholverbod geldt. Iedereen die drinken wil moet een peperdure vergunning kopen, geldig voor een week. Voor buitenlanders is een paspoort genoeg.
De twee hebben ook een flesje Vodka mee en komen bij ons zitten. Zij hebben geen vergunning en mogen dus niet drinken. In het coupee heerst weer de sfeer van enkele dertienjarigen die voor het eerst een sigaret roken. Het mag niet dus smaakt het des te beter.
Ze drinken heel gulzig op een tempo waarvan een verstokte drinker binnen de twee minuten knock-out op zijn stoel ligt. Ze blijven rechtop. Ondertussen wordt het een gezellige onderonsje. Vooreerst gaat het nog over de politiek en dat India een goede 1ste Minister heeft. Algauw gaat het richting vrouwen om met een ongekend enthousiasme bij sex te belanden.
In de euforie van het moment nodigt een van hen ons uit om de volgende dag met hem mee te gaan naar zijn huis in Rajkot en er wat bij hem te vertoeven. We zijn akkoord en gaan slapen. Tenminste we proberen, deze trein is ouder dan zijn voorgangers en dat is te merken aan de manier waarop hij de sporen leest.
We komen aan in Ahmedabad, nemen een bus naar Rajkot waar we 3 uur later aankomen en ons wassen bij de man (Pankaj) thuis. Het is zeer vriendelijke tegen de vijftig en is onlangs gescheiden. Hij heeft daarbij zijn dochter moeten afstaan aan zijn vrouw, die ervandoor is met zijn beste vriend. Hij is heel blij met zijn leven nu (zo zegt hij), hij begraaft zich in zijn werk en wil absoluut snel trouwen in het westen. Als we een geschikte kandidaat kenden, moesten we iets laten weten.
Hij neemt ons mee naar het beste restaurant in de stad, (we hebben nog nooit zo lekker Indisch gegeten!) regelt een busticket naar Diu voor ons en inviteert zichzelf naar Diu om aldaar Liv haar verjaardag uitbundig te vieren. We knikken gewillig en denken er het onze van.
De avond komt en het is tijd om afscheid te nemen. Hij bevestigt nog talloze keren dat de 24ste een groot feest zal worden en onze bus vertrekt om 11 pm.


De vorige busrit was van zeer goede kwaliteit geweest en we verwachtten ons aan niets minder. De bus is vooral veel kleiner en er moeten meer mensen in. Ik heb ruim 15 centimeter beenruimte tekort en de bagage kan nergens anders staan dan onder onze zetels. Bijgevolg zit Liv gedurig haar knieen op te eten en ik bedek met mijn lange wappers de halve gang.
De bus vertrekt en alles begint hevig te beven. De ruiten maken een vreselijk lawaai en onze kont raakt eens om de twee seconden de zitting. We houden de moed erin en hopen dat de beving zal ophouden eens we uit de stad zijn. Hmm...

Twee uur later houdt de bus halt voor een plas-, eet en revalidatiestop. "Nog 6 zo'n uren?!!!" Het lijkt nog een eeuwigheid en het is nog een eeuwigheid.
Je probeert ondanks alles toch de slaap te vatten maar het lukt gewoon niet. Van links naar rechts. Krak in de nek. Lip tegen de zetel voor je. Een slapend been ten gevolge van een zeer onnatuurlijke houding die je alsnog toelaat om te slapen. Tot je been je alarmeert dat het binnenkort zal afsterven als er niet dringend iets veranderd.
Kortom: Een rotrit!
We komen 's morgens rond de klok van 7 aan in Diu en hebben niet meer de moed om de overdadige vraagprijs van de rickchawkerel, van het station naar een guesthouse, naar beneden te drukken.
We nemen de tweede de beste kamer en slapen onze 'roes' uit. We eten 's avonds en merken dat dit helemaal niet India lijkt te zijn! De huizen zijn anders, mooier, en de mensen lijken niets alsvanzelfsprekend van ons te verlangen...We worden rustig en slapen diep.

Diu was tot 1961 een Portugese kolonie en staat nu onder het gezag van Delhi. Er mag dus alcohol verkocht en dat maakt het tot een trekpleister voor Indische toeristen uit Gujarat. De sfeer is er veel gemoedelijker en iedereen lijkt tevree. Veel rugzaktoeristen en veel zee.
De dagen komen en gaan en zijn gevuld met naar het strand gaan, te voet of met een brommertje dat we huren aan het hotel, eten en drinken, lezen en slapen of luieren. Heerlijk...heerlijk...heerlijk!
We lijken effjes te vergeten hoe India buiten deze oase aanvoelt.
We blijven hier 6 dagen en dat laat ons toe om wat mensen beter te leren kennen. Een duo Portugese meisjes, een paar Engelsen en de Australier 'Tom'.

Op een onschuldige voormiddag gaan we naar het strand en spelen met het zand, de zee en...DE ZON. Vergeten insmeren! Nu zijn we net twee Chicken Tandoori...

Wie zich afvraagt wat er gebeurd is met Liv's verjaardag en de Indier Pankaj? Wel, we hebben hem in het beschaafd Engels een vriendelijke mail gestuurd dat we de verjaardag liever alleen zouden vieren. Hij stuurde de volgende dag vriendelijk een bericht terug dat hij ons bezoek aan zijn huis heel aangenaam had gevonden en dat we hem nog altijd mochten bellen indien we van gedacht zouden veranderen. "Nou, nou, mooi opgelost."

Straks nemen we de 'sleeperbus' terug naar Ahmedabad, hopelijks een betere rit en reizen morgenavond door naar Kotha en Bundi. Terug naar het noorden, een laatste tussenstop voor we terug naar Delhi moeten om zaterdagnacht de vlieger te pakken naar Bruxelles.

Veel liefs van jullie lieverds!

Udaipur 14-17/09

Udaipur is zo'n beetje het paradijs. Het is er warm, zoals overal in India natuurlijk, het heeft twee immense meren rondom en bomen en vogels zijn in grote getale aanwezig. De zonsondergang aan het meer is naderhand gekopieerd in het aardsparadijs. De film 'Octopussy' (James Bond) is hier opgenomen en de schrijver van 'Junglebook' is hier beslist inspiratie komen opdoen.
Naast de overweldigende schoonheid van de natuur die het stadje omringt (binnenin de stad blijft daar weinig van over) is Udaipur een redelijk toeristische bedoening. Niet dat het alleen van toerisme leeft, 447.000 inwoners, maar we hebben duidelijk al veel voorgangers gehad.
Deze Udaipurianees dacht geld uit onze zakken te slaan. Hij was net iets te doorzichtig: "Yes sir? Wich country? Belgium? Belgium is small country, no? But a rich country! You want to make trip to Monsoonpalace with my rickchaw?"
Voor de rest een gezellige bedoening hier en veel westers snoepgoed en chips. Wat wel eens deugt deed na 10 dagen rijst met wat saus er bij.
Het leuke is wel dat het er de voorbije dagen hard heeft geregend. De televisie toonde, naar het schijnt, beelden van overstroming en nood in de buurt. Veel toeristen hebben daarom hun verblijf in Udaipur laten vallen. De waarheid is dat die overstromingen niet in de stad zelf waren, wel in de omliggende gebieden. Hahaha, dan hebben wij lekker meer ruimte!
We hebben hier ook broeken laten maken en keihard over de prijs onderhandeld. Ikke 1 en Liv natuurlijk 2. Het zijn echt vree schone en ons poepkes zijn nog mooier als voorheen.
Nog meer dan in Bodhgaya vinden we hier rust en genezen van buikzeren en maagkrampen.
We laten ons zelf gaan en betalen tot twee keer toe meer dan 600 roupees voor het avondeten! Dat is meer dan driemaal zoveel als anders!
We hadden gepland hier 6 dagen te blijven. Na 4 dagen houden we het voor bekeken en vertrekken zondagavond met de nachttrein naar Ahmedabad, de hoofdstad van de provincie Gujarat in het westen van India, om de volgende dag 's avonds door te reizen naar Diu. Een eilandje zowel geografisch als cultureel in het zuiden van Gujarat aan de Arabische zee.

12,13,14/09 Trein van Gaya over Varanasi en Jaipur naar Udaipur

De komende dagen zijn veel treingereis, weinig slaap en vuile oksels.
In Varanasi gaan we terug naar Hotel Sunshine en krijgen er voor 100 roupees een kamer voor de middag. Ik heb hard mijn best moeten doen om er 50 af te krijgen en twee minuten later betaal ik domweg 40 roupees voor een rolletje toiletpapier! Ik laat het niet aan mijn hart komen, Liv is ziek en ik moet voor haar zorgen.
We slapen de ganse dag door, herstellen voor de treinreis van 17 uur en een half, die uitloopt tot 19 uur en een half, naar Jaipur!
Jaipur, de hoofdstad van Rajasthan is druk, heel druk, maar het is lang niet als in Varanasi. De straten zijn hier breder, de huizen groter en het verkeer is minder chaotisch. Men gebruikt hier ook minder snel de claxon.
Al gauw hebben we last van een plakvlieg die ons kost wat kost in zijn karretje wil krijgen. Als we hem zeggen dat hij "too pushy!" is begint hij zielig te vertellen over zijn mama! "What the f***?"
Zeven seconden later worden we het slachtoffer van een subliem grappig duo, Lala en Vicky. De ene, Lala, is de chauffeur en spreekt niet zo goed engels, de andere is juweelontwerper en maakt de grapjes. Het gezond wantrouwen dat je hier kweekt, waakt wanneer je je amuseert met hen. Spijtig genoeg konden we er ons niet van ontdoen niettegenstaande dat ze wel te vertrouwen waren. Je denkt gedurig: "Straks, als we ons helemaal geven, pakken ze ons bij ons pietje op de een of ander manier." Het zijn moslims en als we die avond iets drinken, bestelt Vicky een fles bier in ons plaats. Zijn grote broer, die bezig is met twee Chineesjes twee tafels verder, mag niet zien dat hij van het glas slurpt. Heel grappig, een man van 26 jaar! Ontzettend vrolijk en bierboerend nemen ze afscheid, onze trein vertrekt over een uur. Ze laten een heel positieve indruk van Jaipur achter, zelfs veel zin om er es naar terug te keren.
Die middag lieten we ons rugzakken in de "cloak room" (lockerroom). Stomweg vinden we het papiertje niet meer, we zoeken gewoon niet hard genoeg. Het ganse station wordt zowat bij elkaar geroepen om dit incident tot een goed einde te brengen. De politie moet erbij, de stationschef, ik moet een papiertje schrijven waarin staat wat er precies gebeurd is, blablabla. We zijn moe en hebben hier geen zin.
Alles komt toch nog in orde en we houden er zelf een glimlach aan over.
De trein naar Udaipur, 13 uur...
Liv is ontzettend 'hot' in India. Tis eigenlijk onvoorstelbaar. Aan de Taj Mahal moest ze poseren voor de foto met zeker 10 mensen. Eerst dacht ik: "Ze hebben hier nog maar weinig westerlingen gezien waarschijnlijk?" Dat is niet de waarheid. Het is gewoon Liv! Ze zijn niet geinterseerd in mij, enkel in haar. Op de trein naar Udaipur was het super te zien hoe een ploegje 13-jarige meisjes, 'American footballplayers', plotseling rond haar stonden. Ze was de star! Ze wilden met haar op de foto, met haar praten en vooral veel kijken. Een beetje later kregen we te horen dat ze heel hard trekt op een Amerikaanse filmster die in Bollywood heel bekend is...
Nu zitten we dus in Udaipur, rustig stadje in Rajasthan, bijna twee keer zo groot als Gent en hopen dat Liv hier helemaal af raakt van de kwaaltjes van de voorbije dagen.

Kusjes!

Bodhgaya 9,10,11/09

Wachtend op een trein kwamen we een Japanner tegen, een buddhist. Hij was op weg naar Varanasi om dan naar Bodhgaya te gaan. Elke buddhist wordt aangetrokken door die plaats, de plaats waar hun 'Jesus' het licht bereikte...Een relatief klein dorpje met veel rust en een zen-sfeer trok ons aan na het overvloedig drukke Varanasi.
Slechts 5 uur met de trein. Er moet trouwens gezegd dat Indie zonder de goede treinen veel minder reisvriendelijk zou zijn. Voor zowel toerist als inlander een 'blessing' naast het chaotische mierenverkeer van auto's, fietsen, bussen op de weg.
We regelen een autorickchaw van het station naar het dorp en zijn meteen verkocht. In de plaats van het gekriskras van straatjes, barrakjes, stront, Indiers en koeien krijgen we een portie groen voorgeschoteld. Rijstvelden, frisse bomen, koele bries en slechts 1 straat in het hele dorp. Stiekem probeert een hoteleigenaar ons nog binnen te lokken met de woorden: "I'll make you a cheap price!" Het zal ons worst wezen en stappen uit aan het hotelletje van ons keuze. Een proper huis aan de rand van het dorp, tussen het groen. Achteraf blijkt de bazin een gefrustreerde krent te zijn van een jaar of 40, maar laat dat vooral de rust niet bederven.
We pakken uit en gaan op zoek naar eten. De eerste indruk van deze plaats was wel een beetje te idyllisch. Al gauw plakt er een vriendelijke knul aan ons been die voor gids speelt en zichzelf inveteerd voor het avondmaal. Varanasi ligt nog net iets te fris in het geheugen en we bedanken met een glimlach.
De komende twee dagen hebben ons tot rust gebracht. Dwz dat we bekwamen van ons eerste vier dagen in twee van de drukste plaatsen in het ganse land. Het besef komt dat dit land is zoals het is en dat de karakteristieken nog veel uitgesprokener worden naarmate de hoeveelheid mensen per vierkante kilometer toeneemt.
Je moet ook opletten dat je je energie goed verdeelt. Als je ingaat op elke kans die geboden wordt om dit land te leren kennen, wordt je ziek. Verlies jezelf niet in de veelheid. Soms moet je de lul uithangen en mensen op een ietwat bruute manier afwimpelen, het gaat moeilijk anders. Op die manier kan je een paar keer per dag een gesprek voeren dat dieper gaat dan: "Witch country sir? How long are in India? Where going? Wanna see my shop?"
Het land heeft zoveel meer te bieden dan elke dag twintig klote gesprekjes!
Het is een vuil en smerig land...Leuk? Ja, want dan kan je eens gewoon gaan liggen waar je wilt, bananeschillen op de grond gooien, de rochel die je al een uur zit te irriteren met veel 'goesting' op de grond fluimen, je kruis krabben, je neus peuteren. Kortom je vuilaardslust kan botvieren!
Het is een veel te warm land...Drink veel, luier een beetje in de schaduw en je komt niets te kort.
Mensen hier hebben een grote lust om te werken, zijn vriendelijk, nieuwsgierig en bovenal zijn het mensen. Er wordt, denk ik, veel minder nagedacht en veel meer aanvaard.
De volgende dag gaan we naar de verschillende Buddhistische tempels en ontmoeten we Kapil. Hij is 18, kijkt pienter uit zijn ogen en stelt andere vragen dan de gemiddelde Indier. Hij stelt ons op ons gemak en maakt giechelend wegwijs in hun wereld van trouwen, vrouwen en huisje bouwen.
De derde dag laat hij ons zijn dorp zien en de school waar hij studeert.
Die avond vertrekken we, om 2.00 am hebben we onze trein in Gaya. We nemen de bus alhoewel het ons door iedereen wordt afgeraden. Nu zijn er veel toeristen en dus veel werk voor de rickchaws als iedereen meewerkt om ze in de driewielertjes te krijgen. De bus kost 9 roupees! Tis donker, maar nog veel volk op straat. De bus toetert bijna aan een stuk door om iedereen attent te maken om zijn komst.
Plots links, politie! Er ligt een autorickchaw op zijn kop in de gracht langs de weg! Iedereen lacht...
Liv is een beetje ziek geworden. Eerst in haar darmen en dan in haar maag. Die malariapillen zijn zwaar. We slapen die nacht alletwee een beetje op de vloer van het station! Net als een echte, naast alle andere echten.
Om 7 uur 's morgens komen we aan in Varanasi en liv is echt niet goed...

Varanasi 7,8,9/9

Net voor we af stappen in Moghulsarai (een stationnetje net voor Varanasi), lezen we in de Lonely (ge weet wel...) dat de fiets- en autoriksjaws rond ons zullen zwermen als vliegen rond een stront. Zo geschiedde: "Sir, sir, you want a taxi? Very cheap! Yes sir, come with me sir. Mam?" We gaan voor de goedkoopste en een weinig later zijn we op de baan. Hij test ons uit. Vinden we het leuk om rap te rijden? Dan rijdt hij rap. Kijken we als zitten we in een achtbaan, dan rijdt hij zeker snel. Hij heeft er duidelijk plezier in, wij ook.

"Hotel Sunsine sir?" Een goede kamer voor 150 roupees. We zijn doodmoe en slapen de ganse dag. We worden uitgenodigd om die avond naar klassieke Indische muziek te gaan. Om de hoek een klein plaatsje, allemaal 'foreigners', een man met tablas en een met een soort fluit. Ik laat de muziek komen, ze komt niet. Er hangt een vervelende spanning in de lucht. Na een uur geven ze er de brui aan en jagen ons buiten, wij waren de oorzaak van de spanning. Een vervelend gevoel blijft hangen. Gelukkig is er het boek dat ik kocht in Delhi "The power of Now" om mij tot rust te brengen.
De volgende dag gaan we terug op zoek naar het boek van de treinen. Niet te vinden! Wel te vinden maar dan in het Hindu. Een zeer vriendelijke man aan het touristenoffice van het station legt ons de weg uit naar een te vertrouwen, door de overheid gesteund zijdewinkeltje. We gaan binnen. We willen eigenlijk enkel kijken. Ze geven ons Chay, thee, en het spel van de verkoop kan beginnen. "Where you from? Belgium? Nice country! Blablablablabla..." Het verraderlijke is bij deze verkoper dat hij het net iets anders aanpakt dan de anderen en je je daardoor op je gemak voelt. De prijzen zijn ook vast, dwz meer vertrouwen. Onbewust denk je: "Hij zal me er niet opleggen." Het tegendeel is waar. Na een half uurtje smooth talkin' en een theetje of twee komen we buiten met de koop van ons leven! Een bedovertrek in zijde van 'good quality' voor 5000 roupees (86euro)! (We hebben achteraf navraag gedaan naar de prijs, zo'n 4000 roupees te veel!)
Je zal nu wel denken: "Hoe naief kan je zijn?" We geven jullie gelijk ware het niet dat we alletwee buitenkomen met een waas in ons hoofd. Ons ogen staan half zo wijd dan anders en het lijkt alsof we alletwee een dikke sigaar (dwz 'joint' voor de niet-ingewijden) achter de kiezen hebben. De waas blijft nog een uur of twee hangen en we krijgen het redelijk benauwd in het onwaarschijnlijk drukke, uitlaatgasvolle verkeer van deze heilige stad aan de Ganges.
We sluiten ons op in ons kamer, doen deur en raam op slot, we hebben er genoeg van. In ons eigen wereldje is er altijd rust te vinden. Na de ontnuchtering en de douche, twee uur later, zoeken we een plaats om op het internet te geraken, sturen jullie een mail (zogezegd om jullie gerust te stellen. Jullie waren niet ongerust want wisten van niets.)
We gaan slapen met een raar gevoel maar we zijn met twee en dat geeft kracht.



Morgen de rest, weeral moe...

Delhi 5+6/9

Fuck, gisteren al een deel geschreven, vergeten opslaan, ik mag dus herbeginnen...

We komen na een vlucht van 6 uur in een airconditioned vliegtuig aan in New Delhi airport.
Knal, boem, pattat...plots heel warm en vooral zeer vochtige lucht. In de aankomsthal staan wel 40 halfuitgeslapen Indiers te wachten om de reizigers in hun taxi te lokken. Liv had een guesthouse gereserveerd en er staat een man met een bordje 'Liv & Stoffee' naar ons te wuiven. We gaan met hem mee. We zien grappige oldtimerachtige auto's en verder niets want het is donker...Een Canadees die op onze vlucht zat moet naar het zelfde guesthouse. Met 1 taxi? Tuurlijk niet, er zijn er 2 besteld, toeristen weten van niets en het is goed voor de Indische economie.
In het pension krijgen we een kamer van 300 roupees in plaats van de bestelde 200 roupees. "We're sorry sir, there is only this..." Te nemen of te laten midden in de nacht in Delhi.
We nemen hem en installeren ons in de kamer. Veel te warm, natte lucht en schrik voor de mosquitos. Gedachten gaan aan het rollen: "Een mug? Nee, geen mug. Fuck tis warm. Morgen, wat zal het zijn? Een mug?" Bijna niet geslapen, we staan op. Ik doe nieuwsgierig het venster open, neem vlug een foto en doe het weer dicht. Een straatje, geen mensen!
We veranderen van guesthouse, daar waar Maai en Alan sliepen en kijken rondom ons heen. Veel mensen, veel kleuren, mooie kleuren, koeien op straat, honden lijken varkens en de goten riolen.
We gaan op zoek naar een boek met de treinuren. We belanden via een vriendelijke kerel in een zogezegd 'Touristofficecenter'. Er is geen plaats op de trein naar Agra (Taj Mahal) voor zeven dagen ver! We gaan akkoord om met een gids en auto door Delhi te rijden en de volgende dag naar Agra te gaan met hem.
In die twee dagen laat hij ons vluchtig een paar bezienswaardigheden zien en vooral de restaurantjes en winkeltjes waar hij commissie krijgt.
Delhi is vooral zeer druk. In Agra is de Taj Mahal heel erg de moeite. Ongelooflijk schoonheid, verhoudingen, materialen en afwerking.
Als hij ons afzet aan de trein richting Varanasi houden we een raar gevoel over. De man op zich is zeer vriendelijk en open (alhoewel de communicatie moeilijk verliep) maar we hebben het gevoel behandeld te zijn als een ordinaire tourist.
De nachttrein op om 's morgens rond 8u Varanasi te bereiken.

Hallo hallo!

India is een overweldigend land. We hebben nu niet veel tijd om iets deftigs te schrijven, tspel sluit hier bijna. Twas redelijk moeilijk om internet te vinden, we zijn er nog niet toe gekomen...We zijn nu in Varanasi, morgen gaan we naar Bodhgaya, de plaats waar de Budha het licht zag...
Morgen meer nieuws!

Liv en Stof
kus

Constantınopel 2/9-4/9

Het ıs gebeurd. We zıjn vertrokken...
De vlieger gepakt en aangekomen. Op de luchthaven en de eerste 2 a 3uur erna, waren we opgefokt van vorig jaar in Marokko. Ze gingen ons zeker nıet lıggen hebben, op geen enkele manıer...Na een weinig tot het besef gekomen dat Turken geen Marokkanen zijn en dat Istanbul meer Europees denk dan Avelgem (West-Vlaanderen). Hier wordt wel wat met comissie gewerkt maar echte smeerlapkes zıjn het niet.
Voor de rest Blauwe Moskee gezien, ook de geur geroken van de gemiddelde touristenvoet die de kilims (tapijt) alhier bevuilen. De Aya Sophia en de Bosphorus, we zijn ook al ın Azie geweest! Met de boot, voor slechts 0,65 Eurocent!

Wij laten u bij deze en lezen u een andere keer graag terug!

Gnt-kstlln 174 rst vrdp kmr rcht vr u ls g bvn kmt...

Ontspanning!
Een eeuwigheid zonder 'moetens' voor de boeg!
Nieuwe mensen!
Volstrekt andere mensen!
Mooie uitzichten!
Weg uit België!
Warm!

Slaaploze nachten!
Kriebels in de buik!
Kortgebeten nagels!
Gefronst gezicht!
Rugzak-pak-ijver!
Gekrompen blaas!


"Ja, super e? Een maand Indië!
En we gaan in de heenreis nog 2 dagen stoppen in Istanbul!
Een maand, mja...veel langer kunt ge eigenlijk nie e? Hij moet terug naar tschool enzo, enja twordt ook rap wa duur misschien...tis tmeeste dak heb kunnen loskrijgen.
Ja, ik zou wel veel langer wíllen.
Moet ge mijn muggenet ne keer zien? Of onze, allé 'mijn' planning?"

"Ja jong kweetet, een maand Indië!
Neu, neu, kziet wel zitten ze!
Neeje, nee, kziet écht zitten ze maarreuh...
Ja weete, twas eigenlijk wel mijn idee, Indië.
Allé, mijn idee...zij wou persé ver en lang weg en ik zag dan Indië wel zitten vanop een afstand van 6 maand."

Als de liefde er niet was...
Ééndracht maakt macht!!


Morgen:

-Vliegtuig-11u-Zaventem---->----->...
--->3.30u later- Istanbul!

Introducing "The Stinkpanthers"

Livpif & Stofpof