Ahmedabad-Rajkot-Diu 18-24/09

Beste bloggertjes! Alweer een nieuwe episode in het spannende reisverhaal van de 'The Stinkpanthers"!

In de trein van Udaipur naar Ahmedabad komen twee Indische veertigers (correct Nederlands is blijbaar 'Indiase', ik vind niet dat het klinkt dus vergeef me mijn onjuist taalgebruik) bij ons zitten nadat ze me een lege fles Smirnoff hadden zien weggooien. Het is zo dat er in Gujarat een alcoholverbod geldt. Iedereen die drinken wil moet een peperdure vergunning kopen, geldig voor een week. Voor buitenlanders is een paspoort genoeg.
De twee hebben ook een flesje Vodka mee en komen bij ons zitten. Zij hebben geen vergunning en mogen dus niet drinken. In het coupee heerst weer de sfeer van enkele dertienjarigen die voor het eerst een sigaret roken. Het mag niet dus smaakt het des te beter.
Ze drinken heel gulzig op een tempo waarvan een verstokte drinker binnen de twee minuten knock-out op zijn stoel ligt. Ze blijven rechtop. Ondertussen wordt het een gezellige onderonsje. Vooreerst gaat het nog over de politiek en dat India een goede 1ste Minister heeft. Algauw gaat het richting vrouwen om met een ongekend enthousiasme bij sex te belanden.
In de euforie van het moment nodigt een van hen ons uit om de volgende dag met hem mee te gaan naar zijn huis in Rajkot en er wat bij hem te vertoeven. We zijn akkoord en gaan slapen. Tenminste we proberen, deze trein is ouder dan zijn voorgangers en dat is te merken aan de manier waarop hij de sporen leest.
We komen aan in Ahmedabad, nemen een bus naar Rajkot waar we 3 uur later aankomen en ons wassen bij de man (Pankaj) thuis. Het is zeer vriendelijke tegen de vijftig en is onlangs gescheiden. Hij heeft daarbij zijn dochter moeten afstaan aan zijn vrouw, die ervandoor is met zijn beste vriend. Hij is heel blij met zijn leven nu (zo zegt hij), hij begraaft zich in zijn werk en wil absoluut snel trouwen in het westen. Als we een geschikte kandidaat kenden, moesten we iets laten weten.
Hij neemt ons mee naar het beste restaurant in de stad, (we hebben nog nooit zo lekker Indisch gegeten!) regelt een busticket naar Diu voor ons en inviteert zichzelf naar Diu om aldaar Liv haar verjaardag uitbundig te vieren. We knikken gewillig en denken er het onze van.
De avond komt en het is tijd om afscheid te nemen. Hij bevestigt nog talloze keren dat de 24ste een groot feest zal worden en onze bus vertrekt om 11 pm.


De vorige busrit was van zeer goede kwaliteit geweest en we verwachtten ons aan niets minder. De bus is vooral veel kleiner en er moeten meer mensen in. Ik heb ruim 15 centimeter beenruimte tekort en de bagage kan nergens anders staan dan onder onze zetels. Bijgevolg zit Liv gedurig haar knieen op te eten en ik bedek met mijn lange wappers de halve gang.
De bus vertrekt en alles begint hevig te beven. De ruiten maken een vreselijk lawaai en onze kont raakt eens om de twee seconden de zitting. We houden de moed erin en hopen dat de beving zal ophouden eens we uit de stad zijn. Hmm...

Twee uur later houdt de bus halt voor een plas-, eet en revalidatiestop. "Nog 6 zo'n uren?!!!" Het lijkt nog een eeuwigheid en het is nog een eeuwigheid.
Je probeert ondanks alles toch de slaap te vatten maar het lukt gewoon niet. Van links naar rechts. Krak in de nek. Lip tegen de zetel voor je. Een slapend been ten gevolge van een zeer onnatuurlijke houding die je alsnog toelaat om te slapen. Tot je been je alarmeert dat het binnenkort zal afsterven als er niet dringend iets veranderd.
Kortom: Een rotrit!
We komen 's morgens rond de klok van 7 aan in Diu en hebben niet meer de moed om de overdadige vraagprijs van de rickchawkerel, van het station naar een guesthouse, naar beneden te drukken.
We nemen de tweede de beste kamer en slapen onze 'roes' uit. We eten 's avonds en merken dat dit helemaal niet India lijkt te zijn! De huizen zijn anders, mooier, en de mensen lijken niets alsvanzelfsprekend van ons te verlangen...We worden rustig en slapen diep.

Diu was tot 1961 een Portugese kolonie en staat nu onder het gezag van Delhi. Er mag dus alcohol verkocht en dat maakt het tot een trekpleister voor Indische toeristen uit Gujarat. De sfeer is er veel gemoedelijker en iedereen lijkt tevree. Veel rugzaktoeristen en veel zee.
De dagen komen en gaan en zijn gevuld met naar het strand gaan, te voet of met een brommertje dat we huren aan het hotel, eten en drinken, lezen en slapen of luieren. Heerlijk...heerlijk...heerlijk!
We lijken effjes te vergeten hoe India buiten deze oase aanvoelt.
We blijven hier 6 dagen en dat laat ons toe om wat mensen beter te leren kennen. Een duo Portugese meisjes, een paar Engelsen en de Australier 'Tom'.

Op een onschuldige voormiddag gaan we naar het strand en spelen met het zand, de zee en...DE ZON. Vergeten insmeren! Nu zijn we net twee Chicken Tandoori...

Wie zich afvraagt wat er gebeurd is met Liv's verjaardag en de Indier Pankaj? Wel, we hebben hem in het beschaafd Engels een vriendelijke mail gestuurd dat we de verjaardag liever alleen zouden vieren. Hij stuurde de volgende dag vriendelijk een bericht terug dat hij ons bezoek aan zijn huis heel aangenaam had gevonden en dat we hem nog altijd mochten bellen indien we van gedacht zouden veranderen. "Nou, nou, mooi opgelost."

Straks nemen we de 'sleeperbus' terug naar Ahmedabad, hopelijks een betere rit en reizen morgenavond door naar Kotha en Bundi. Terug naar het noorden, een laatste tussenstop voor we terug naar Delhi moeten om zaterdagnacht de vlieger te pakken naar Bruxelles.

Veel liefs van jullie lieverds!